Ik keek even uit het raam. Ik zuchtte. Waarom juist ik? Ik dacht diep na. Mijn beste vriendin was enkele dagen geleden overreden door een vrachtwagen. De dader was spoorloos. Mijn ma zei dat ik door moest gaan met mijn leven. Maar dat wou ik niet. Ik moest en zou de dader vinden. Al leek die taak hopeloos. Toen de minuten vorderden dacht ik verder na. Ik zag de beelden zo gebeuren voor mij. Ze was vrolijk tegen mij aan het praten toen ze de weg overstak. Maar opeens... Uit het niets... Daar was hij, die verdomde vrachtwagen. Ik stond verstijfd. Het was mijn schuld, ik had moeten schreeuwen, zeggen dat ze moest oppassen. Of haar wegduwen.. De vrachtwagen verdween meteen. Toen lag ze daar. De vrachtwagen verdween zonder omkijken. Gelukkig was er die man in de auto. Hij stopte - in tegenstelling
tot de vrachtwagen - meteen. De man was dokter. Hij probeerde haar nog te reanimeren, maar het was te laat. Ik keek maar naar de grond toen de man me enkele vragen stelde. Met bevende stem had ik geantwoord. En toen kwam de politie. Haar ouders en de mijne kwamen ook. Toen ik de volgende dag naar school ging zag ik haar ouders met onze juf praten. Ik liep er niet naartoe. Maar toen de bel rinkelde liep iedereen naar binnen. De juf vertelde het. Ook over mij. Ik kon mezelf niet dwingen verder te denken. Ik keek nog eens uit het raam. Toen zuchtte ik alweer. Ik stond op en liep naar de keuken. Daar pakte ik een papiertje en een pen. Ik schreef erop:'ben even wat gaan wandelen.' Dat briefje legde ik op tafel. Slenterend verdween ik uit de keuken, naar buiten. Terwijl ik naar de grond keek wandelde ik naar het speeltuintje van het dorp. Toen ik daar aankwam zag ik een vader met zijn zoon spelen. Ik zag de lach op hun gezicht. Ik ging op 1 van de schommels zitten. Daar schommelde ik wat heen en weer. Maar ook daar lukte het me niet om mijn zinnen te verzetten. Wat moest ik toch doen?
Ik stapte van de schommel af en wierp nog een laatste blik op de vader en zijn zoon. Zonder na te denken ging ik naar de ouders van mijn vriendin. Misschien hielp het als ik met hen ging praten. Trillend belde ik aan. Er deed niemand open. Ik belde nog een paar keer. Maar er deed nog steeds niemand open. Ik slenterde weg. Maar dat slenteren veranderde in lopen. Zo hard had ik nog nooit gelopen. Ik wist niet waar ik naartoe ging. M'n voeten waren de baas over mij. Maar ik wist ze langzaam aan weer onder controle te krijgen. Het had geen zin om nog langer weg te blijven. Daarom besloot ik maar om naar huis te gaan.
Maar het duurde lang voor ik eindelijk thuis was. Ik had een heel eind gelopen. Ik ging op mijn kamer zitten. Toen zag ik een armbandje liggen.
Ons vriendschapsarembandje. Ik nam het vast. Ik kneep er hard in. Maar hoe harder ik kneep, hoe pijnlijker de herinnering aan haar was.
Die beelden... Ze kwamen weer terug... Mijn adem ging snel. Ik begon te zweten. Snel liet ik het armbandje op de grond vallen. Het was kapot. Ik sloot langzaam mijn ogen. Maar mijn adem ging nog steeds snel. Ik voelde nu ook mijn hart sneller kloppen. Ik kon niet meer nadenken.
Het enige wat ik nog van haar had... Weg. Hoe kon ik zo stom zijn?Het maken had geen zin. De 'ziel' ervan zou nooit meer terugkomen.
Ik kreeg opeens verschrikkelijke hoofdpijn. Ik kon niet meer op mijn benen staan. Toen... Alles werd zwart voor mijn ogen.
Ik werd wakker. Mijn ogen deed ik open. "W-waarr... Watz d-doe i-ik hieier?" Mijn stem klonk schor. Ik keek om me heen. Mijn handen gleden naar mijn hoofd. Een verband erom heen. Een witte kamer... Een ziekenhuis! Toen ik m'n hoofd draaide, zag ik een papiertje op het nachtkastje naast me liggen. Hallo,
moest je wakker worden, en we zijn er niet bij, willen we toch dat je weet wat er aan de hand is. Je bent op je kamer flauwgevallen, je hoofd tegen je bureau. Maar nu is alles goed.
Groetjes,
Mama en Papa
Het briefje kon me weinig schelen. Eigenlijk wou ik dood zijn. Bij haar zijn. Mijn beste vriendin. Daarboven... Er kwam een dokter mijn kamer binnen. "Aha, je bent eindelijk wakker. Mijn naam is dokter Minker. Je zal me voorlopig veel zien. Ik help je weer een beetje terug naar het gewone leven. Want, als je zo met je hoofd ergens opbotst, kan dat wel eens blijvende schade aanrichten. Maar, ik denk niet dat dat hier het geval is. Maar nu moet ik echt gaan. Tot strakst, dan kom ik nog eens langs." De dokter liep weg. Het kon me eigenlijk weinig schelen wat hij te zeggen had. Als ik hier maar snel weg zou kunnen. De volgende dagen ging het z'n gewone gangetje, ik sliep veel, en ik boekte veel voorruitgang. Een weekje later mocht het verband van mijn hoofd. Het zag er goed uit. Nog enkele dagen later mocht ik al weer terug naar huis. Wel moest ik elke dag nog enkele pilletjes innemen, tegen de hoofdpijn. M'n klasgenoten waren nieuwschierig. Ik wou er niet al te veel over zeggen. Enkele goede vrienden wisten dat ik erg leed onder de dood van mijn beste vriendin, maar dat ik ervan zou flauwvallen, had niemand kunnen bedenken. Gelukkig zei onze meester wel dat ze me er niet al te veel over moesten lastig vallen. Maar op een dag, toen ik in de klas zat, ging het mis. Toen de meester enkele papieren was gaan kopiëren, begon het. "Hey, moet jij niet eens flauwvallen ofzo?" Dennis begon me uit te schelden. Ik bleef rustig zitten, terwijl ik enkele brandende blikken op mijn rug voelde. "Zeg, ik had het wel tegen jouw hé! Oh! Nee, pas op! Ik val flauw!" Dennis deed alsof hij flauwviel. Maar de echte waarheid wist hij niet. De meeste jongens waren blij dat ze overreden was. Ze kon nogal eens gemene opmerkingen maken als iemand haar niet aanstond. De jongens wisten dan niet wat ze moesten zeggen. Daarom was ik wel een beetje naar haar op gaan kijken. We werden beste vrienden. Maar dat wist niemand, toch niet dat ik er zó hard onder leed. "Hou toch op," zei ik tegen hem. "Oh, nee. Heb ik iets misdaan?" Hij keek vragend naar zijn vrienden, die enkel hard in de lach schoten. Ik zuchtte. "Jullie zijn echt nog niet volwassen hé." De andere kinderen wisten niet wat ze moesten doen. "Kom, kom kinderen. Ga zitten, we gaan verder." De meester kwam binnen. De jongens werpten nog een gemene blik op mij. De volgende dag ging het weer beter. Blijkbaar had iemand het tegen de meester gezegd. De jongens probeerden nog wel om me van streek te maken, maar zonder succes. De weken daarna vorderden snel. Nog 1 dag, dan begon de grote vakantie. Ik nam m'n fiets om naar school te gaan. Verdorie, dacht ik in mezelf. Lekke band. Ik besloot maar om naar school te lopen, met m'n fiets aan de hand. Erg ver was het niet, al was ik wel uitgeput toen ik aankwam. Iedereen was vrolijk en opgewekt. De dag zelf deden we niet veel meer. We mochten kaartjes maken voor iedereen van de klas. Er een gelukswens of iets anders op schrijven. Nog 10 minuten. "Kom, kinderen, we gaan de kaartjes uitdelen," zei de meester. Alle kaartjes werden uitgedeeld. Iedereen kreeg er 21. Snel keek ik wat er op mijn kaartjes stonden. Veel succes volgend jaar, of je was een leuke meid waren de meest voorkomende. Maar één vond ik toch heel speciaal. Van wie het kaartje was, wist ik niet. Maar die tekst kon ik niet uit mijn hoofd krijgen. De hele vakantie lang niet. We verliezen dierbaren. Mensen van wie we houden. Ons leven gaat door. Hun leven stopt... Teminste op aarde. Zij blijven doorleven in alles, en iedereen. Maar, vooral dicht bij ons. We zullen ze nooit vergeten.
Einde
